دستیابی به یک آنتی‌بادی برای درمان خودایمنی آرتریت روماتوئید

 در این مطالعه، با هدف بررسی اثرات درون‌تنی DMF و مکانیسم احتمالی عملکرد آن، علیرضا رفیعی، مهناز بابا احمدی، علی شیخیان و همکارانشان در دانشگاه علوم پزشکی مازندران، پژوهشگاه رویان، دانشگاه علوم پزشکی اردستان و دانشگاه علوم پزشکی همدان، از مدل حیوانی آرتریت القاشده با کلاژن (CIA) استفاده کردند.

آرتریت روماتوئید (RA) یک بیماری التهابی مزمن و خودایمنی است که حدود یک درصد از جمعیت جهان را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

در این پژوهش، ۲۵ موش صحرایی به پنج گروه تقسیم شدند: گروه کنترل سالم، گروه کنترل CIA (بدون درمان)، گروه CIA تحت درمان با حلال دارو، گروه CIA تحت درمان با متوترکسات (MTX) ، و گروه CIA تحت درمان با DMF.

برای ارزیابی اثر DMF بر پیشرفت بیماری، میزان تورم پنجه عقبی و نمره آرتریت اندازه‌گیری شد. در روز ۲۸، حیوانات قربانی شده و نمونه‌های لازم جمع‌آوری شدند. سطوح پلاسمایی IL-۱۷، IL-۱۰ و آنتی‌بادی ضد کلاژن نوع II با استفاده از روش ELISA سنجیده شد. همچنین، درصد سلول‌های Th۱۷ و Treg در گروه‌های مختلف با بهره‌گیری از روش فلوسایتومتری تعیین شد.

نتایج این پژوهش که در نشریه بین المللی Journal of Biochemical and Molecular Toxicology به چاپ رسیده است، نشان داد که DMF به شکل معناداری موجب کاهش نمره آرتریت، تورم پنجه عقب، تخریب غضروف و التهاب مفاصل در موش‌های CIA شد.

همچنین، سطح IL-۱۷ و آنتی‌بادی کلاژن نوع دو در گروه تحت درمان با DMF نسبت به گروه کنترل کاهش یافت، در حالی که سطح IL-۱۰ افزایش داشت. درصد سلول‌های Th۱۷ در گروه DMF کمتر و درصد سلول‌های Treg بیشتر بود.

نتایج این پژوهش نشان داد، DMF با کاهش علائم بالینی آرتریت و تعدیل تعادل سلول‌های Treg/Th۱۷، اثر ضد آرتریتی قابل‌توجهی از خود نشان می‌دهد. بنابراین، می‌توان DMF را به‌عنوان یک گزینه درمانی جدید و مؤثر درRA در نظر گرفت.

منبع: پژوهشگاه رویان