به گزارش تابناک به نقل از جهان صنعت، در حالی که بیشتر کشورهای جهان ارتش دائمی دارند، بیش از ۲۰ کشور و قلمرو با رویکردی متفاوت امنیت خود را بدون داشتن نیروی نظامی حفظ می‌کنند. این کشورها که اغلب جزایر کوچک، میکرو‌دولت‌ها یا کشورهای دارای تجربه‌های تاریخی خاص هستند، به جای ارتش به نیروهای پلیس، یگان‌های امنیتی کوچک یا توافقات دفاعی بین‌المللی متکی‌اند.
برخی کشورها مانند کاستاریکا و پاناما پس از جنگ‌های داخلی یا تهاجم خارجی، ارتش خود را منحل کرده و مسیر توسعه و صلح را برگزیدند. میکرو‌دولت‌ها و کشورهای جزیره‌ای نیز اغلب بر حمایت متحدان قدرتمند تکیه می‌کنند؛ برای نمونه، ایسلند امنیت خود را با همکاری ناتو و به‌ویژه ایالات متحده تأمین می‌کند و موناکو تحت حمایت فرانسه است. در برخی موارد، محدودیت منابع اقتصادی باعث شده کشورها بودجه نظامی را به آموزش، بهداشت و توسعه اختصاص دهند. همچنین، توافقات بی‌طرفی یا پیمان‌های امنیتی بین‌المللی یکی دیگر از دلایل اصلی این سیاست است.
آندورا امنیت خود را از طریق پلیس و پیمان‌های دوجانبه با اسپانیا و فرانسه تأمین می‌کند.
آروبا از نیروهای مسلح هلند استفاده می‌کند و مارشال آیلندز، پالائو و میکرونزی تحت پیمان‌های امنیتی با آمریکا قرار دارند.
در اقیانوس آرام، کشورهایی چون تووالو، نائورو، ساموآ و کیریباتی برای دفاع جمعی به استرالیا و نیوزیلند متکی‌اند. در اروپا، کشورهای کوچک مانند لیختن‌اشتاین، سان‌مارینو و واتیکان امنیت خود را با کمک کشورهای همسایه تضمین می‌کنند.
در حوزه کارائیب نیز دومینیکا، گرنادا، سنت لوسیا و چند کشور دیگر عضو سامانه امنیت منطقه‌ای هستند.
English (US) ·